Gdyby kondycję polskiego kina oceniać tylko na podstawie tytułów, które znalazły się w programie 15. edycji T-Mobile Nowe Horyzonty, moglibyśmy być spokojni. Rodzime produkcje i realizowane z udziałem Polaków koprodukcje zaprezentowały poziom, który pozwala patrzeć w przyszłość nie tyle z optymizmem, co ze sporymi oczekiwaniami.
Tytuły takie jak Intruz, Performer czy Czerwony pająk cieszyły się podczas tegorocznej edycji festiwalu ogromnym powodzeniem. Dość powiedzieć, że na każdej projekcji wymienionych tytułów zasiadał komplet widzów, a kilkudziesięciu nieszczęśników, którzy liczyli na bilety „last minute”, musiało obejść się smakiem. Szczęśliwie będą musieli poczekać najczęściej tylko kilka tygodni – zaprezentowane w sekcjach pozakonkursowych filmy w większości trafią wkrótce na ekrany polskich kin i dopiero tam przejdą prawdziwy chrzest bojowy. Nie od dziś wiadomo bowiem, że publiczność nowohoryzontowa to grono otwarte na wszelkie przejawy twórczości filmowej, zwłaszcza takie, które nie mieszczą się w definicji mainstreamu.
Przywołane tytuły z pewnością doskonale poradzą sobie w polskich kinach – faworytem jest tu Czerwony pająk, film z niezwykłą atmosferą, bardzo precyzyjnie zrealizowany, będący egzemplifikacją niepośledniego talentu technicznego Marcina Koszałki. Debiutujący w filmie fabularnym operator i dokumentalista zdał egzamin z fikcji celująco, choć i tym razem inspiracji szukał w prawdziwej historii seryjnego mordercy, działającego w latach 60. XX wieku w Krakowie. Debiut Koszałki spodoba się zwłaszcza tym, którzy gustują w misternie skonstruowanych kryminałach, choć twórcy Czerwonego pająka grają tu z konwencją tego gatunku, czyniąc z niego swoistą antytezę kryminalnego śledztwa. Po takim debiucie możemy oczekiwać bardzo wiele od kolejnych fabularnych dzieł uznanego operatora.
O zaufaniu nowohoryzontowych widzów do polskiego kina w dużej mierze świadczy to, jak licznie stawiali się oni na seansach filmów mniej konwencjonalnych, oferujących odmienny rodzaj kinowego doświadczenia. Mowa tu przede wszystkim o wspomnianym Performerze Macieja Sobieszczańskiego i Łukasza Rondudy, opowiadającym o artyście Oskarze Dawickim, ale także ekshibicjonistycznych Berlin Diaries Przemysława Wojcieszka czy Walserze, pełnometrażowym debiucie legendarnego polskiego artysty Zbigniewa Libery. Wiara w kinofilskim narodzie jest wielka, gdyż każdy z tych – wymagających przecież! – seansów przyciągnął tłumy i wywołał mnóstwo ożywionych dyskusji, toczonych do późnych godzin nocnych na kinowych korytarzach i w klubie festiwalowym.
Dwie laureatki tegorocznej edycji Krakowskiego Festiwalu Filmowego miały okazję zaprezentować swoje dzieła także we Wrocławiu. O ile dla Karoliny Bielawskiej i jej wzruszającego filmu Mów mi Marianna był to dowód uznania i miłe wyróżnienie, pokaz Królowej ciszy w stolicy Dolnego Śląska miał o wiele większe znaczenie dla reżyserki Agnieszki Zwiefki. Działająca od lat we Wrocławiu dziennikarka i dokumentalistka nakręciła film o Denisie, głuchoniemej romskiej nastolatce, która żyje na jednym z wrocławskich koczowisk cygańskich. Reżyserka przez wiele miesięcy przebywała w środowisku romskim, obserwując zwyczaje tej grupy społecznej i przygotowując dokument, który jest świadectwem niezwykłej kulturowej różnorodności mniejszości cygańskiej. Fakt, że pokaz Królowej ciszy odbył się zaledwie kilka dni po tym, jak władze miasta zlikwidowały inne koczowisko Romów, tylko wzmagał nie tylko zainteresowanie filmem, ale także jego społeczny wydźwięk.
Polskie kino ma się dobrze, bo wierzą w nie polscy widzowie. Publiczność festiwalowa to co prawda grono specyficzne – bardziej odważne w wyborach filmowych, poszukujące, ale też bardziej wymagające i mające sporą wiedzę na temat innych kinematografii. Dlatego jeśli widzowie T-Mobile Nowych Horyzontów darzą zaufaniem rodzime produkcje, filmowcy powinni potraktować to jako ogromny kredyt zaufania, który należy spłacić z nawiązką. Na szczęście wszystko wskazuje na to, że tak właśnie się stanie i obserwować będziemy kolejne lata pełne polskich kinowych sukcesów.
