Wystawiany w Teatrze Dramatycznym m. st. Warszawy na scenie im. Gustawa Holoubka spektakl Cabaret w reżyserii Eweliny Pietrowiak zachwyca erotycznym tańcem i kostiumami. To ciekawy musical oparty na sztuce Johna Van Drutena I Am a Camera oraz autobiograficznym opowiadaniu Christophera Isherwooda Pożegnanie z Berlinem.
Zapewne większość pamięta zrealizowany w 1972 roku przez Boba Fosse’a film pod tym samym tytułem z niezapomnianą rolą Lizy Minnelli jako Sally Bowles. Jednak od razu muszę zaznaczyć, że przedstawienie znacznie różni się od filmowej wersji, co nie stanowi bynajmniej zarzutu. Dobrze, że twórcy pokusili się o własną wizję tej szalenie interesującej historii. Trudno pewnie o bardziej intrygujący temat – stanowiący centrum światowej rozrywki Berlin na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych plus rodzący się totalitaryzm.
W sztuce również jedną z kluczowych bohaterek pozostaje Sally Bowles (Anna Gorajska), ale nie jest ona tak wyrazista, jak ta, którą stworzyła emanująca seksapilem Minelli. Podobnie jak w filmie sprzed ponad czterdziestu lat tutaj najważniejszą rolę męską także przypisano pisarzowi, tyle tylko, że o innym nazwisku – Cliff Bradshaw – i osobowości. Trzeba przyznać, że Mateusz Weber zbudował tę postać całkowicie odmiennie aniżeli Michael York (który zagrał Briana Robertsa) i przyznaję, że ta kreacja ogromnie mi się spodobała. Sportretował bowiem prawdziwego pisarza tamtego okresu. W podniszczonym prochowcu i nasuniętym na czoło kapeluszu, wyglądem przypominał Henry’ego Millera. Stonowana gra gestów i słów dopełniała tego doskonałego obrazu.
Jednakże na największe oklaski zasłużył charyzmatyczny Krzysztof Szczepaniak wcielający się w Mistrza Ceremonii. Rewelacyjnie śpiewał i fantastycznie poruszał się na scenie. Mimo że nie do niego należała pierwszoplanowa rola, to trudno było oderwać od niego wzrok. Po prostu skradł całe show. Wspaniale wypadł również w roli konduktora pociągu. Nic dziwnego, że widzowie owacyjnie przyjmowali każde jego pojawienie się na scenie, a większość osób opuszczała gmach teatru podśpiewując brawurowe w jego wykonaniu Welcome to Berlin. Należy tę sztukę zobaczyć przede wszystkim dla obdarzonego wielkim talentem Krzysztofa Szczepaniaka. Chapeau bas!
Wśród żeńskich ról na pochwałę zasługuje Magdalena Smalara za wyśmienitą kreację prostytutki Fräulein Kost. Natomiast, w moim odczuciu, twórcy niepotrzebnie umieścili w przedstawieniu tak wiele scen z Herr Rudolfem Schultzem (Piotr Siwkiewicz) i Fräulein Schneider (Agnieszka Wosińska). Wprowadzały one nadmierny sentymentalizm, niepotrzebną ckliwość, podkreślane jeszcze przez nieudane wykonanie piosenek. Rozumiem, że poprzez pryzmat tych postaci zamierzano ukazać dokonujący się wówczas w Niemczech tragiczny (i w konsekwencji zbrodniczy) rozłam pomiędzy „prawdziwymi” Niemcami a Żydami. Jednakże ów zamiar nie do końca się powiódł.
Uwagę w spektaklu przykuwa świetna choreografia Artura Żymełki, którą rewelacyjnie odtworzyli występujący tam aktorzy (zwłaszcza wspomniany już Krzysztof Szczepaniak czy Maciej Radel). Kipiący od erotyki taniec i zmysłowe ruchy artystów podsycały aurę ówczesnej szalonej, namiętnej i nieco perwersyjnej zabawy.
Nie zapomniano (na szczęście), że nocny klub nie może istnieć bez dobrej muzyki, a że w latach dwudziestych/trzydziestych królował jazz, to mieliśmy okazję przenieść się do tej genialnej pod tym względem (i nie tylko) epoki za sprawą wspaniałej orkiestry, w której dominowały przyprawiające o drżenie saksofon i trąbka. Słowa uznania należą się Urszuli Borkowskiej za kierownictwo muzyczne i aranżację oraz każdemu z uzdolnionych muzyków.
Wzmiankowany klimat dodatkowo potęgowała znakomita scenografia oraz kostiumy, zaprojektowane przez Katarzynę Nesteruk. Dzięki zbudowanemu na scenie frywolnemu kabaretowi Kit Kat oraz skąpym strojom aktorów, podkreślającym ich zgrabne ciała, nawet przez chwilę nie wątpiliśmy, że znajdujemy się w rozrywkowym przedwojennym Berlinie.
Warto się wybrać na Cabaret choćby ze względu na genialne sceny: otwierającą i zamykającą opowiadaną historię. Polecam go na długie zimowe wieczory, pomoże się rozgrzać, a może niektórych przyprawi o rumieńce. Z pewnością zaś pozwoli przyjemnie spędzić czas w klimacie kabaretowych przebojów takich jak Money, Money.
