Search

Archiwalne treści — Magazyn O.pl

© O.pl 1998-2020

O nas

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020

Artykuły wg tagu

Katarzyna Trzeciak

Swietłana Aleksijewicz, „Czasu secondhand” – okładka (źródło: materiały prasowe wydawnictwa)
Wyświetl artykuł
  • 7 min

Fikcja, prawda, Rosja

Aleksijewicz pisze, że dziś w Rosji odradzają się stare idee: wielkiego imperium, żelaznej ręki, odrębnej drogi Rosji. Odradzają się, wprowadzając czasową wyrwę w linearnym rozwoju. Dzisiejsza Rosja trwa w czasach secondhand; używanych, w których przyszłość nie jest na swoim miejscu, teraźniejszość podszywają widma przeszłości.
Beata Chomątowska, „Pałac. Biografia intymna”, Wyd. Znak, 2015 (źródło: materiały prasowe wydawnictwa)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Duchy (z) Pałacu

Pałac Kultury i Nauki wciąż pozostaje najwyższym budynkiem w Polsce. Jednak znacznie ciekawsza od wielkości okazuje się jego niematerialność – to niezwykłe widmo, które nawiedza wciąż kolejne teksty. I mimo tak znaczących przemian historii, jego początkowa pozycja wydaje się nienaruszalna.
Zdzisław Beksiński, „Opowiadania” – okładka (źródło: materiały prasowe Wydawnictwa BOSZ)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Parametry przerażenia

Jako uznany malarz, rzeźbiarz, grafik i fotografik, Beksiński powraca do odbiorców swojej sztuki w innym, tekstowym medium, w którym jest debiutantem. W tym medium Beksiński nie czuł się pewnie, bo sam nie upublicznił swoich literackich dokonań, które czekały na odkrycie aż do śmierci autora – zostały odnalezione podczas inwentaryzacji jego majątku. Jak zatem czytać teksty zebrane w tomie Opowiadań? Czy traktować je jako tekstowe uzupełnienie twórczości wizualnej?
Izabela Kawczyńska, „Balsamiarka”, Wydawnictwo Videograf, Chorzów 2015 (źródło: materiały Wydawnictwa)
Wyświetl artykuł
  • 9 min

I jedna nie ruszy bez drugiej

Ubiegłoroczne i tegoroczne debiutantki (bo temat ten, co symptomatyczne, podejmowany jest przede wszystkim przez pisarki) dodają kolejne literackie głosy do matczyno-córczynej dyskusji, z której wyłania się mozaikowy portret intymnych związków, kładących się niepokojącym cieniem na jednostkowości dorosłych kobiet. Jakie to cienie?
Dominika Słowik „Atlas: Doppelganger” – okładka (źródło: materiały prasowe Wydawnictwa Znak)
Wyświetl artykuł
  • 4 min

Rzeczywistość jako fantazja

Debiuty na skróty to cykl komentarzy, interpretacji, dowodów uznania i wyrazów rozczarowań z debiutów polskiej prozy. To również próby nakreślania zainteresowań literackich debiutantów i debiutantek, którzy budują najbardziej aktualny obraz polskiej literatury. O czym i jak piszą? Jak i po co czytać najnowszą polską prozę? Czego oczekujemy od debiutów, a co dostajemy?
Tomasz Szerszeń, „Podróżnicy bez mapy i paszportu. Michel Leiris i «Documents»”, Wydawnictwo słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2015 (źródło: dzięki uprzejmości Wydawnictwa)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Podróże (bez)kształcą

Na początku książki Podróżnicy bez mapy i paszportu, Tomasz Szerszeń deklaruje, że podróż bez mapy i paszportu jest doświadczeniem niemożliwym. Przewodnikiem po tej niemożliwej przygodzie czyni Michela Leirisa, francuskiego antropologa, etnografa, pisarza, podróżnika, krytyka sztuki i kolekcjonera, związanego z pismem „Documents” i współtwórcę nowoczesnej antropologii.
Olga Boznańska w pracowni paryskiej, fot. nieznany, ok. 1930, Towarzystwo Historyczno-Literackie, Biblioteka Polska w Paryżu. Fot. Adam Rzepka (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 3 min

Magazyn 04: sezon burz

Magazynowy kwiecień należy do artystów. Artystę, zwłaszcza tego z „kanonu”, przyzwyczailiśmy się traktować jak odległe zjawisko atmosferyczne. Siłę oddziaływania (na współczesnych, na przyszłe pokolenia adeptów sztuki etc.) w ostateczności można byłoby mierzyć jakąś skalą (albo – dla pragmatycznych – wartością rynkową dzieł), mechanizmy, które w istocie napędzają to zjawisko, są jednak o wiele mniej przejrzyste.
John Banville „Prawo do światła” – okładka (źródło: materiały prasowe wydawnictwa)
Wyświetl artykuł
  • 5 min

Realność powierzchni

Dla Banville’a działanie artysty polega na prezentowaniu powierzchni. I tylko powierzchnia, jak powtarzał za Nietzschem, jest jedyną realną głębią. Powierzchnia jako jedyna realność uzasadnia zatem przywiązanie do słów – ich rytmu i stylistyki, które w Prawie do światła stają się równie ważne, jak komunikowane przez nie zdarzenia.

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020