Pożegnanie z nowoczesnością
Czy powrót do modelu przednowoczesnego, w którym krytyka artystyczna staje się dodatkową aktywnością miłośników utrzymujących się przede wszystkim z innych dziedzin działalności, jest rzeczywiście dużo gorszy od sytuacji, w której rzesze spauperyzowanych krytyków pisują nieregularnie do około 20 redakcji (znam takie przypadki) w zabójczym tempie, wyznaczanym pogonią za wierszówką i goniąc z festiwalu na festiwal?