Projektowany zespół ma być kolejnym samorządzącym się organem urbanistycznym w ulegającym licznym przeobrażeniom strukturalnym na przestrzeni wieków mieście Krakowie. Jego funkcjonowanie jako kolejnej wyspy-miasta w mieście stanowi podstawową zasadność zaprojektowania tejże struktury ze wszystkimi jej konsekwencjami w idei, przestrzeni oraz czasie.
Punktem wyjścia dla projektowanej przestrzeni jest karta zapisu komputerowego.
Jej forma przedstawia zapis komputerowy w jeszcze widzialnej przez ludzkie oko formie — system I|0 wyrażony przez papier z wyciętymi otworami. Informacja o zerze i jedynce jest wyrażona plastycznie, odbieralna przez człowieka wizualnie w przeciwieństwie do późniejszych rozwiązań jak np. dyskietki. Metafora medium zapisu komputerowego, które z samego założenia jest funkcjonującym systemem, daje szerokie możliwości rozwinięcia strategii ideowej dla tego miejsca.
Właściwie w tym miejscu można podać opis budowy komputera (instrukcję techniczną) — w kontekście urbanistyki byłoby to zastosowanie abstrakcyjnego tekstu, który opisuje w pełni funkcjonujące, zoptymalizowane podejście do planowania.
Dyktujemy potrzebę — dobieramy optymalne środki. Stosujemy system otwarty, dodajemy procesory, nakładamy na istniejący system komunikacyjny [system-BUS]. W razie potrzeby szerszej rozbudowy dodajemy cały zespół nowych możliwości w formie układu uzupełniającego; karty rozszerzające dołączane do istniejącego systemu podłączeń [n.p.
PCI-BUS].
Projekt zakłada wielostopniowy system kodowania.
Kod podstawowy (prymarny)
Pierwszy stopień zakłada fuzję karty komputerowej z terenem. Pytanie: pozytyw|negatyw — Karta I|0 — przekłada się każdym razem na odmienny wyraz urbanistyczny.
Drugi stopień to rozwinięty sposób kodowania wielowarstwowego używany np. w optycznych mediach typu CD-ROM lub DVD — przekłada się na system kondygnacji. Warstwa podstawowa dająca stabilność, warstwa zapisu danych, warstwa ochronna. Istnieją również rozwiązania, które w celu uzyskania większej gęstości zapisu wykorzystują trzeci wymiar — zapis następuje w kilku warstwach ułożonych jedna na drugiej. Analogie do kondygnacji są tutaj szczególnie wyraźne.
