Juliette Binoche w Kampusie Talentów podczas Festiwalu Filmowego Berlinale 2012

Juliette Binoche zdobyła wiele nagród, w tym w 1994 roku Cesara za główną rolę w filmie Niebieski Krzysztofa Kieślowskiego, w 1997 roku Oscara za rolę drugoplanową w Angielskim pacjencie Anthonego Minghella. Także trzykrotnie, w latach: 1992, 1997, 2001, była laureatką Europejskiej Nagrody Filmowej. W 2010 roku na festiwalu w Cannes za kreację w dramacie Abbasa Kiarostamiego, Copie Conforme, otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki. Niewielu wie, że Binoche ma polskie pochodzenie. Rodzice jej matki, czyli dziadkowie, byli Polakami, mieszkali w Częstochowie. Niestety oboje zginęli w Oświęcimiu.

Jak wybierasz filmy, w których grasz ?

O przyjęciu przeze mnie roli decyduje sympatia, jaką darzę reżysera, to, czy umiem się z nim porozumieć. Głównie jednak polegam na mojej intuicji. Pracujący niegdyś z Kieślowskim Sławek Kiszczak namówił mnie, bym zagrała w filmie Małgośki Szumowskiej. Pytałam Sławka, co się dzieje obecnie w polskim kinie, jakie filmy kręcą młodzi reżyserzy w Polsce? A on mi wtedy powiedział o twórczości Małgośki Szumowskiej. Przeczytałam scenariusz Elles (Sponsoring), spodobał mi się. A jeśli tekst mnie porusza, to go biorę. Bywa często, że po fakcie zastanawiam się, dlaczego zagrałam. Małgośka jest bardzo nieśmiała, może dlatego w komunikacji z ludźmi dodaje sobie odwagi. Powiedziała do mnie Ja mam silną osobowość, Ty masz silną osobowość, może dojść na planie do konfliktów. Pomyślałam wtedy o konfliktach powodujących tworzenie sztuki na wysokim poziomie. Lubię kiedy reżyser ma wizję.

W jaki sposób pracujesz z innymi aktorami?

Aktor ma duże ego, o którym grając powinien zapomnieć. Każda rola daje nam nowe szanse. W przypadku Elles (Sponsoring) nie miałam czasu na myślenie. Wskoczyłam w ten film trzy dni przed  rozpoczęciem zdjęć. Kierował mną wyłącznie instynkt. Ale moje partnerki, szczególnie Joanna Kulig, były interesującymi, wspaniałymi aktorkami. Poza tym nie dostrzegłam żadnej różnicy między pracą z polskimi aktorami, amerykańskimi czy francuskimi. Dla mnie ważne są emocje i uczucia. Czasami nie znając języka można zrozumieć się bez słów. Nawet wolę kręcić filmy zagraniczne.

Czy scena masturbacji w Elles (Sponsoring) była dla Ciebie krępująca?

Musiałam swoje intymne życie oddać sztuce. Małgośka Szumowska podarowała mi kilka płyt DVD z różnymi nagraniami onanizujących się kobiet, powiedziała: wybierz, co ci najlepiej pasuje…. W tym temacie miałam więc wolną rękę. Zrozumiałam, że muszę pokazać uczucia, ale inne niż te związane z narodzinami czy śmiercią. Dążyłam do stworzenia rzeźby wewnętrznej i do transformacji mych doznań na zewnątrz. Materiałem, w którym tworzyłam, było moje ciało. Dla mnie aktorstwo wynika z całkowitego oddania się sztuce z miłości do sztuki. Aktorstwo wymaga wysiłku, zaangażowania zarówno umysłu, jak i ciała.

Jaka rola kobieca jest Ci bliska ?

Udział w filmie wybieram ze względu na reżysera, który też decyduje o postaci, jaką mam grać. Transformuję wizje reżyserskie. Dążę do zaspokojenia oczekiwań reżysera. Nigdy nie odtwarzam samej siebie. Lubię grać wszystkie role. Na początku mojej kariery przyjmowałam każdą propozycję. W filmie Szumowskiej pokazałam zagubioną w życiu dziennikarkę. U Kieślowskiego lubiłam detale. Czasami minimalistycznym graniem można bardzo wiele powiedzieć.

Czy dostrzegłaś ewolucję współczesnego kina?

Film wywołuje magiczne uczucia i dlatego jest zdecydowanie czymś innym niż wideo. Film to drogie przedsięwzięcie. Jeśli w nim coś nie wychodzi i trzeba powtarzać sceny, wtedy aktor czuje się winny, bo myśli, że być może zrobił coś źle. Producenci zawsze przypominają: Wiesz, ile to wszystko kosztuje? Przy powtórkach odnoszę wrażenie, że jestem malarzem, malującym na bardzo drogim papierze. A niszcząc nieudany obraz, muszę pamiętać o inwestycji w papier. Mnie jednak nie zależy na odpowiedzialności za taśmę czy scenografię, tylko na jakości w sztuce.