Kolejka powoli się rozpędza
Na środku sceny leżą duże geometryczne, kolorowe klocki i miękkie pufy. Z prawej strony, tuż obok widowni, znajduje się konsola, przy której kompozytor Dominik Strycharski, przebrany za smoka, posługując się różnymi rodzajami grzechotek czy interaktywnych zabawek, będzie tworzyć podkład muzyczny na żywo. Już od samego początku, gdy światło pada na scenę, zostajemy wciągnięci w mikroświat – reżyser dokonuje zbliżenia na wycinek rzeczywistości, który w miarę rozwoju spektaklu, okazuje się coraz bardziej rozrastać (od scen komediowych do bardziej przerysowanych i groteskowych, niejednoznacznych oraz coraz bardziej tragicznych; pulsuje i pęcznieje od szczegółu do ogółu). W zarysowaną rzeczywistość, od pierwszej sceny, wciąga nas muzyka, która momentami wydaje się dominować i to jej podporządkowana zostaje gra aktorów – chwilami staje się ona mechaniczna, pełna powtórzeń oraz silnie zrytmizowana. W ten mały świat rodzinnych relacji, rozgrywających się w intymnej atmosferze czterech ścian, pomiędzy trzema osobami: rodzicami (Błażej Peszek i Katarzyna Krzanowska) i dzieckiem (świetny Jan Peszek), zostajemy wrzuceni nagle: od pierwszej sceny znajdujemy się bowiem w samym środku rodzinnego zawirowania – gry pozorów, bezsilności, wychowania opartego na poradnikach i ciągle na nowo tworzonych punktach odniesienia (z czego dosyć bezlitośnie kpi Martin Heckmanns, tworząc rzeczywistość dramatu).
Ojciec, Matka
Ojciec i matka są to ludzie niezrealizowani i sfrustrowani: on zamiast kariery w teatrze obsługuje ksero, ona stara się zająć pracą naukową, która jednak nie przynosi jej ani satysfakcji, ani większych osiągnięć. Do tego urodził im się syn, ale nie było to dziecko wyczekiwane, raczej wynik zapomnienia i przypływu emocji, ten mechanizm można zresztą dosyć dobrze przełożyć na inne działania rodziców. Machina rozpędza się: dorastaniu Ottona z jednej strony towarzyszą nagły wyjazd matki, nieustanne kłótnie rodziców, a z drugiej ciągłe udawanie, wieczne odgrywanie „szarady normalności”, co tworzy przestrzeń podwójnej gry – aktorów w roli i bohaterów zaplątanych we wzajemne relacje. Mały Otton zagubiony jest w labiryncie, z którego nie ma wyjścia, żyje pomiędzy tym, co wnosi w jego życie matka – wykreowana na trzpiotkę, wymuskana, biegająca po scenie w szpilkach, a tym, co reprezentuje ojciec, sfrustrowany, starający się za wszelką cenę narzucić swoją wolę. Oboje mają względem syna wymagania, wynikające z kompleksów i niezrealizowania. Z czasem starania o jego rozwój, w czym na początku pomagać mają między innymi poradniki czy posłanie syna na lekcje gry na skrzypcach, wnoszą coraz mniej – Otton jest trudnym dzieckiem, które buntuje się przeciwko rodzicom, ale ostatecznie kapituluje pod presją, jaką na nim wywierają.
Syn to jestem ja, który jestem sobie obcy
Te słowa wypowiada ojciec do syna i po chwili dodaje: „Widzę siebie w stosunku do przyszłości, nad którą nie panuję. Rośnie, przerasta mnie o głowę, aż w końcu daję za wygraną”. W kontekście inscenizacji Wojtka Klemma są one o tyle ciekawe, że to Jan Peszek gra syna, a Błażej Peszek ojca, zaś jego żona – matkę. Wobec takiego układu relacje na scenie komplikują się i nabierają nowych znaczeń. Dodatkowo ciekawym wydaje się być, że to najstarszy z aktorów gra Ottona – to tak naprawdę najbardziej zdystansowana postać, wydaje się nam być bardziej dojrzały, niż na siłę zabawiający i uczący go rodzice – uważnie obserwuje i wyciąga wnioski, podejmuje decyzje i to właśnie on jako pierwszy przerywa błędne koło rodzinnych relacji. Z jednej strony jest dzieckiem, ale z drugiej strony odbiciem ojca w przyszłości, którą rodzice nieudolnie starają się kształtować. Pokazują małemu drogę życia i przez to na siłę wtłaczają go w stworzone przez siebie ramy – między innymi inscenizują spotkanie syna z kobietą, którą odgrywa matka, co z kolei może odwoływać nas do psychoanalitycznego myślenia: niejednoznaczna relacja z matką, doświadczenie seksualne z dojrzałą kobietą. Coraz bardziej absurdalne sceny, obnażają bezsilność rodziców, syn wydaje się pozornie triumfować w tej rozgrywce – ciągle zaskakuje, robi to na co ma ochotę. Jednak czy w takiej rozgrywce da się w ogóle wyłonić zwycięzcę?
Tunel strachu?
Ostatni człon tytułu związany jest z nazwą rozrywki, gwarantującej dreszczyk emocji i strachu, której można zaznać w wesołym miasteczku. Materia spektaklu początkowo jest utkana ze scenek rodzajowych przedstawiających życie rodziny – wywołują one śmiech na widowni. Gra aktorów jest całkowicie swobodna, w żaden sposób nie wymuszona, wpasowuje się w konwencję płynącego czasu (dorastania syna), przechodzi płynnie od sceny do sceny. Rozpędzeni rodzice, wciąż nie potrafią dostrzec narastającego problemu. I finał rzeczywiście przychodzi nagle, z zaskoczenia. Pytanie tylko: czy pusta, odarta ze scenografii przestrzeń, pozwala wydobyć tragizm ostatniej sceny? Pozbawiona precyzyjnie nadbudowanej otoczki, wydaje się ona nie wybrzmiewać wystarczająco dosadnie – przytłoczona poprzednimi obrazami ginie, zmieniając spektakl w zgrabną i ciekawą przypowiastkę o jednej z wielu rodzin z problemami.
