Search

Archiwalne treści — Magazyn O.pl

© O.pl 1998-2020

O nas

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020

Artykuły

Posts

Modlitwa piątkowa (tur. selamlık) z udziałem sułtana Abdülaziza (1861–1876) w meczecie Ortaköy. Fotografia, 1865–1870, atelier Pascal Sébah, kolekcja fotografii Suna ve İnan Kıraç Vakfı (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 9 min

Miasto melancholii

W Krakowie widzowie mogą oglądać fragment kolekcji liczącej ponad siedem tysięcy zdjęć starego Stambułu. I to właśnie wokół niej została zbudowana narracja wystawy – melancholijna opowieść o świecie, którego już nie ma. O świecie wypartym przez nowoczesność i polityczne transformacje.
„Kościotrupy muszą wstawać”, widok ekspozycji (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 6 min

Mierząc się z instytucją

Iwona Bigos i Marta Wróblewska przygotowały dla Gdańskiej Galerii Miejskiej wystawę Kościotrupy muszą wstawać, w ramach której podjęły się zagadnień muzeum-instytucji i statusu dzieła sztuki w kontekście wystawienniczym. W wiele obiecującym tekście kuratorskim odwołały się do pojęcia płynnej nowoczesności Zygmunta Baumana i „muzeum jako mauzoleum” Teodora Adorno, stawiając pytania na temat (dez)aktualności dyskursów muzealnych i ponowoczesnych oczekiwań dzisiejszego odbiorcy. Wystawa podzielona została na dwie ekspozycje, prezentowane kolejno w galerii Güntera Grassa przy ul Szerokiej i w Gdańskiej Galerii Miejskiej 2 przy Powroźniczej. Pierwsza z nich podejmuje zagadnienia historii sztuki i muzeum, druga – jak zrozumiałam z tekstu kuratorskiego – prezentować ma współczesne paradygmaty sztuki, w tym, jak zaznaczono, sztuki zaangażowanej społecznie, politycznie, partycypacyjnej czy też prezentującej nie tak nową, lecz nadal aktualną strategię artysty jako etnografa, której analizy dostarczył w roku 1996 Hal Foster.
„Sprawa Gorgonowej”, reż. Wiktor Rubin, scenografia: Michał Korchowiec, fot. Magda Hueckel (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 8 min

Scenografia w mroku

We współczesnej krytyce teatralnej mało poświęca się uwagi scenograficznym i kostiumograficznym rozwiązaniom w inscenizacjach teatralnych. Krytyka woli skupiać się na uwypuklaniu aspektów politycznych przedstawienia, rzadko dostrzegając, że scenografia i kostium może mieć takie samo, jak nie większe znaczenie dla interpretacji spektaklu; stanowić może odrębne dzieło, które wpisuje się w intensywny dialog z widzem. Taki właśnie sposób rozmowy zaproponował, już po raz drugi, Festiwal Scena w Budowie w Lublinie, którego program w całości poświęcony jest działalności artystycznej scenografów i kostiumografów. Docenienie ich pracy oraz zorganizowanie w ramach festiwalu konkursu na najlepsze inscenizacje sezonu, dało uczestnikom przeglądu możliwość zapoznania się z nowoczesnym językiem i stylami teatralnymi, a także pozwoliło przyjrzeć się sposobom budowania kompleksowej wizji artystycznej spektaklu.
Pracownia Kornela Janczego, fot. Sonia Milewska (źródło: dzięki uprzejmości autorki zdjęcia)
Wyświetl artykuł
  • 11 min

Kraków: alfabet reakcyjny #2

Tekst jest drugą częścią cyklu Alfabet reakcyjny, który zaczął się tradycyjnie, od A i B, czyli Marty Antoniak i Tomka Barana – dwójki artystów, którzy dzielą pracownię. Każde z nich opowiedziało mi o swojej pracy artystycznej, każde też miało za zadanie wskazać mi jednego (dowolnie wybranego) twórcę lub twórczynię z Krakowa, z którymi ich zdaniem powinnam się spotkać – interesowały mnie też uzasadnienia ich wyborów. Te dwa początki otworzyły mi dwie serie spotkań z krakowskimi artystkami i artystami. Jedna linia zaczęła się od Marty Antoniak, druga od Tomka Barana, w każdym kolejnym odcinku będą się one pojawiać obok siebie. Alfabet reakcyjny jest próbą stworzenia aktualnej mapy krakowskiego środowiska: poruszając się po wyznaczonych mi przez artystów ścieżkach patrzę nie tylko na ich prace i poszukiwania artystyczne, ale i na łączące ich relacje.
„Nina”, reż. Olga Chajdas © Robert Pałka/Film it (źródło: materiały prasowe dystrybutora)
Wyświetl artykuł
  • 7 min

Magdoseksualność. Kilka uwag o „Ninie” Olgi Chajdas

Nina to osobliwy film. Nie chodzi bynajmniej o to, że rozciągnięty do niemal 130 minut debiut Olgi Chajdas z unikalną w polskim kinie otwartością porusza temat lesbijskiego romansu. Dzieło młodej twórczyni przykuwa uwagę widza raczej dlatego, że ma w sobie ulotność, która nie pozwala na formułowanie kategorycznych sądów i graniczących z pewnością interpretacji. Nina bywa na przemian wyrafinowana i kampowa, zdyscyplinowana i kapryśna, pozornie melodramatyczna, a w rzeczywistości zbuntowana przeciw konwenansom.
Wykwit, Dom, fot. Jagoda Dobecka (źródło: materiały własne grupy)
Wyświetl artykuł
  • 8 min

Miejsce, w którym wykwitła sztuka

Myślę, że nie istnieje coś takiego, jak idea tego miejsca. Tak naprawdę ile osób zaangażowanych w Wykwit, tyle odrębnych idei. Nigdy nie mieliśmy więc jednego wspólnego wyobrażenia Wykwitu, które byłoby odczytywane tak samo przez wszystkich jego współtwórców. Pewne koncepcje konstytuowały się później samoistnie w mniejszych grupach, na przykład na potrzeby konkretnego wydarzenia czy projektu, ale idea Wykwitu nigdy nie była czymś z góry ustalonym i zaakceptowanym przez wszystkich.
P. Żołądź, „Potworność i krytyka. Studia o cyklu wiedźmińskim Andrzeja Sapkowskiego”, Wydawnictwo Universitas, 2018 (źródło: materiały prasowe wydawcy)
Wyświetl artykuł
  • 10 min

Sapkowski, monstra i krytycy

W ponad 30 lat po ukazaniu się pierwszego opowiadania poświęconego wiedźminowi Geraltowi z Rivii można odnieść wrażenie, że na temat fenomenu tego dzieła powiedziano niemal już wszystko. Do tej pory ukazało się kilka sążnistych monografii traktujących o samej postaci wiedźmina{{2}} oraz szeroko rozumianemu zapleczu kulturowemu, z którego pełnymi garściami czerpał Andrzej Sapkowski. Pomyli się jednak ten, który uważa, że problematyka cyklu o białowłosym wiedźminie została już wyczerpana. Książka Potworność i krytyka. Studia o cyklu wiedźmińskim Andrzeja Sapkowskiego autorstwa Piotra Żołędzia dobitnie wskazuje, że w recepcji tych utworów jest jeszcze wiele białych plam.
„Kunszt. 100 lat polskiej rzeźby”, fragment wystawy, Muzeum Sztuki Riga House, fot. L. Golec (źródło: materiały prasowe kwartalnika)
Wyświetl artykuł
  • 8 min

Kunszt. 100 lat polskiej rzeźby

Kuratorka wystawy Eulalia Domanowska postawiła sobie ambitny i trudny do zrealizowania cel – zademonstrowanie w Rydze, w stosunkowo niewielkiej sali wystawowej, prac charakterystycznych dla polskiej rzeźby na przestrzeni wieku, wybierając głównie istotnych autorów i dzieła z kolekcji Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku oraz uzupełniając ekspozycję o realizacje wychowanków Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem z kolekcji Muzeum Tatrzańskiego.
Henry Moore, „Oval with Points”, 1968–1970, © Henry Moore Foundation, fot. J. Gaworski (źródło: materiały prasowe organizatora)
Wyświetl artykuł
  • 9 min

Wielki powrót. Henry Moore w Polsce

Moore traktował naturę w swoisty sposób – nie tylko jako siłę napędową artystycznych poszukiwań i podpowiedź w eksplorowaniu rzeźbiarskich rozwiązań formalnych, ale też w aspekcie filozoficznym, jako rodzaj światopoglądu, w którym kluczowe jest odkrywanie harmonii z przyrodą, przyswajanie rządzących nią praw i zasad. Z pasją zbierał znalezione przypadkowo naturalne formy – kamienie, kości, muszle, minerały i inne przyrodnicze okazy.

Archiwalne treści — Magazyn O.pl — © O.pl 1998-2020