Inne z prac Natalii LL zbliżały się do kategorii “foto-obiektów”, jakie wykonywała w późnym okresie swej działalności toruńska grupa Zero 61 i wczesny Warsztat Formy Filmowej w Łodzi.
Pod wpływem łączenia fotografii z rzeźbą i przedmiotami gotowymi, co miało swój wyraz także w twórczości Aliny Szapocznikow, wielu artystów podjęło takie próby, co podsumowała ekspozycja Fotografowie poszukujący z 1971 r.
Natalia LL posiada jednak bardzo silną osobowość artystyczną wyróżniającą się wyjątkową sprawnością manualną w posługiwaniu się różnymi technikami, w tym malarstwem i grafiką (także drapanie negatywu), polegającymi na umiejętnym łączeniu ich za pomocą fotografii, która często jest środkiem, a nie celem jej działań.
W okresie konceptualizmu powstały prace badające upływ i banalność czasu (24 godziny). Celem stało się penetrowanie otaczającej rzeczywistości za pomocą, jak sądzono, przezroczystego tworzywa fotograficznego.
Pierwsze realizacje cenione na arenie sztuki europejskiej artystka wykonała niedługo potem. Z pewnością należą do nich Sztuka konsumpcyjna i Sztuka postkonsumpcyjna, będące fotograficznym performancem, zbliżonym do narracji typu filmowego. Można wspomnieć, że związki z techniką filmową są jej bliskie, ponieważ artystka nakręciła przy tej okazji również krótkie filmy, choś fotografia była i jest medium najważniejszym.
W Sztuce konsumpcyjnej i Sztuce postkonsumpcyjnej atrakcyjna modelka ukazana en face wykonuje czynności związane m. in. z konsumpcją banana.
To praca nt. niemożności istnienia (zakazania) zarówno pewnej sfery przynależnej erotyce, jak też nieosiągalności prawdziwego, zachodniego świata opartego na zasadach liberalizmu, niezaspokojonego w sferze niekończącej się konsumpcji. Fotografia była w tym momencie dla artystki rodzajem sztucznego, a więc wyimaginowanego języka, przybliżając ją do marzeń onirycznych, podkreślonych jeszcze dobitniej w Śnieniu i Piramidach, co było związane z przeżyciami osobistymi związanymi z zagrożeniem jej życia.