Wyobraź sobie, że wchodzisz do jelita albo do kokonu, w każdym bądź razie do czegoś, co formą przypomina coś organicznego, w czym można się ukryć, schować przed światem, aby następnie to coś cię wypluło. Z miękkiej, delikatnej materii przenosisz się z powrotem do szorstkiej rzeczywistości i ze zdziwieniem godnym dziecka obserwujesz zachodzące pleśnią fragmenty świata, które bezwolnie poddają się procesowi destrukcji. Widzisz je, dotykasz ich, smakujesz, czujesz pod skórą ich temperaturę, twoje ciało zanurza się w nieustającej fali przemiany. Reaguje na przyjazne bodźce z zewnątrz i odpowiada, jakby znało je od dawna. A przecież to zupełnie naturalne, choć tak odmienne od tego, do czego dotychczas przywykło…
Otwarcie wystawy SENS/CES w Mieszkaniu Gepperta odbyło się za pośrednictwem szeptu. Ciche słowa dotyczące czasu trwania wystawy i biorących w niej udział artystów, wypowiadane w beznamiętnym zapętlonym ciągu, zastąpiły hałaśliwą atmosferę, bez której żaden wernisaż (pozornie) nie może się obejść. W krótkim zaproszeniu mowa o oglądaniu wystawy, która stworzona została jednak przede wszystkim do odczuwania innymi niż wzrok zmysłami. Organizatorzy, opisując ideę ekspozycji, powołują się na zjawisko synestezji jako psychologicznej zdolności człowieka do odczuwania wrażeń jednego zmysłu za pomocą innego zmysłu, na przykład umiejętności postrzegania cyfr jako konkretnych barw, wykonywania określonych ruchów jako reakcji na określony dźwięk. Powstanie wystawy SENS/CES wiązało się z potrzebą odwrócenia uwagi odbiorców sztuki współczesnej od postrzegania wzrokowego na rzecz „widzenia” za pomocą słuchu, dotyku, a nawet węchu. Kuratorka, Agata Makowska, zaprosiła do udziału w niej artystów, którzy skupili się na wykorzystaniu mediów i materiałów artystycznych w taki sposób, aby percepcja powstałych na ich kanwie dzieł sztuki polegała na fuzji i dopełnieniu przynajmniej dwóch zmysłów jednocześnie.
„(…) niszczy nas to, co sprawia nam przyjemność. Technologizacja tak bardzo zmieniła rzeczywistość (…), że nasze stosunkowo leniwe, naturalnie konserwatywne zmysły(…) są nie tylko nierzetelne, ale kontrproduktywne, stały się argumentami fałszu.”1
Wejście na wystawę odbywało się poprzez, przypominający formą jelito, przewód z miękkiego materiału, który zagarnął sobie całą przestrzeń korytarza. Ta instalacja site specific stworzona przez Grażynę Sadowską, była w pełni zintegrowana z wnętrzem galerii tak, że nie sposób było ją ominąć. Zanurzenie się w fałdach cielistego materiału stanowiło konieczność, jeśli ktoś chciał dostać się do kolejnych sal ekspozycji. Samo przejście miało charakter symboliczny, gdyż odbywało się na poziomie nie tylko przestrzennym, ale i zmysłowym: uczestnik wystawy, w momencie wejścia do wnętrza organicznego tworu, a potem w trakcie przechodzenia przezeń i przemieszczania się z jego wewnętrznej powłoki na zewnątrz, ale równocześnie do wnętrza galerii, przechodził swoistą transformację postrzegania. Od momentu wyjścia z kokonu, na podobieństwo poczwarki, przeistaczał się w istotę w pełni świadomą swoich zmysłów, gotową do ich pełnej i nieograniczonej eksploatacji.
Wolfgang Welsch, sztandarowy już teoretyk zjawiska nazwanego przez niego anestetyzacją, zauważył już w latach osiemdziesiątych, iż rzeczywistość w coraz większej mierze staje się obrazem, a jego nadmiar w życiu każdego człowieka stał się jej swoistą zasadą2. Nową cnotą badacz nazwał coolness, a więc pewien rodzaj znieczulicy na bodźce zmysłowe/wzrokowe, spowodowany nadmiarem obrazów. Wystawa SENS/CES, chociaż nie jest pod tym względem ani innowacyjna ani przełomowa, hołduje właśnie zasadzie delikatnej perswazji zmysłowej tak, aby zadość stało się postulatowi Paula Valery, aby przekroczyć percepcję ściśle stetyczną ku percepcji estezyjnej, która globalnie i nadrzędnie obejmie wszystkie zmysły3. Wbrew temu natomiast, co pisał Welsch o zmysłowości, że zatraciła ona swoje właściwości poznawcze na rzecz fałszowania rzeczywistości, zgromadzone w ramach ekspozycji prace miały przemawiać na rzecz sensualnego poznania, wydobywania z każdej, nawet najdrobniejszej rzeczy, z każdego pojedynczego bytu, jego wszelkich właściwości, mogących być źródłem radości i odkrycia, co z tego, że czasami trywialnie naiwnego, nowych wrażeń, wypływających z dostrzeżenia, iż „cała materia faluje od nieskończonych możliwości, które przez nią przechodzą mdłymi dreszczami”4.
