Studia w szkarłacie
Daltonista, który upodobał sobie kolor czerwony; outsider rozdarty między Danią a USA; twórca, dla którego uprawianie sztuki jest tożsame z aktem przemocy; autor dla wszystkich i dla nikogo. Nicolas Winding Refn.
Artykuły wg tagu
Film
272 artykuły
Diabeł oddycha głęboko
Film Daviesa jest niespotykanie delikatny. Nie krępuje tematem. Głębokie błękitne morze sprawia wrażenie, jakby zakonserwowano je w latach 50. (no może poza scenami łóżkowymi), odstawiono na półkę i dopiero teraz zwrócono historii kina. Po otwarciu puszki z taśmą, film wciąż jeszcze wydaje z siebie woń takich dzieł jak Spotkanie Davida Leana.
Psy z drogówki
Chętnie posłuchałbym bohaterów filmu Smarzowskiego oglądających Sępa. Bo mimo iż reprezentują oni znacznie bardziej prozaiczny wydział (drogowy, a nie wewnętrzny), policjanci z Drogówki prowadzą tryb życia, którym mogliby zawstydzić słynnego „złego porucznika” z filmu Ferrary.
Człowiek, który nie mruga
W Imagine Andrzej Jakimowski wciąga nas w emocjonującą grę, podobnie jak Ian, uczący niewidome dzieci orientacji w przestrzeni, wciąga w nią swoich podopiecznych. Razem z nimi próbujemy na podstawie odgłosów odgadnąć, czy przez podwórko naprawdę przeszedł kot albo gdzie jest ogrodnik, który przycina róże. W Imagine często nie widzimy tego, co najistotniejsze.
Andrzej Wajda – Matejko polskiego kina
Każdy naród ma swoją unikalną historię, którą chciałby zainteresować świat. I każdy próbuje to robić. Jesteśmy jednym z wielu. Bez większych szans na wyjątkowość i uprzywilejowane traktowanie. Chyba, że pojawi się tak oryginalny i wszechstronny artysta, jak Andrzej Wajda. Wtedy jego dzieła mogą zwrócić uwagę świata na historie, które opowiadają jego filmy.
Cztery dekady Ojca chrzestnego
W ubiegłorocznej ankiecie czasopisma „Sight & Sound” pierwsza część gangsterskiej epopei Francisa Forda Coppoli otwiera trzecią dziesiątkę najwybitniejszych filmów w historii kina. W ocenie publiczności wypada jeszcze lepiej – na portalu IMDb obie części Ojca chrzestnego solidarnie okupują podium rankingu filmów wszechczasów. Po 40 latach od premiery moc oddziaływania sagi rodu Corleone nie maleje. Początki produkcji nie były jednak łatwe.
Po ceremonii
Mam worki pod oczami, w trzęsącej się ręce kubek z kawą, a tiki nerwowe występujące za każdym razem, kiedy Seth MacFarlane pojawia się na ekranie ze swoim uśmiechem rodem z Cheshire. Stanowisko całodobowego widza to bastion ostatniej próby; szczególnie w noc Oskarów. Lista nominacji zapowiadała pojedynek Tytanów i, w przeciwieństwie do zeszłorocznej gali, w tym roku było na co czekać.
Całkiem niezły koniec świata. Filmowe podsumowanie 2012 roku
Nigdy nie pamiętam, czy filmy, które zachwycały w lutym bądź w styczniu, rzeczywiście wyświetlano w kinach, czy może wciąż byłem pod wrażeniem tych obejrzanych pod koniec roku wcześniejszego. Nie zamierzam komplikować sprawy. To nie Terminator, ani tym bardziej Looper, by z zegarkiem wodzić po wstędze Möbiusa. Obejdzie się bez paradoksów. Tym razem robiłem notatki.
Niedokończona trylogia
Żadna z dwóch części Trylogii Theo Angelopoulosa nie trafiła do Polski, wypełniając chyba niepisaną umowę dystrybutorów, że nad Wisłą filmów tego reżysera się nie pokazuje. A szkoda, bo nawet w Płaczącej łące i Kurzu czasu jawi się on jako jeden z największych filmowców ostatnich dekad...
Zatrzymać czas!!! Na Boga zatrzymać czas….
Przeglądając kolejne dokumenty, które zostawił po sobie Antonisz, nie sposób nie odnieść wrażenia, iż są one świadectwem życia człowieka odczuwającego kruchość ludzkiej egzystencji, chcącego za wszelką cenę zatrzymać czas, opóźnić moment odejścia, niemniej jednak człowieka żyjącego godnie, potrafiącego maksymalnie wykorzystać lata, które zostały mu dane.
Nagrody 63. Berlinale
Nagrody 63. Berlinale nie ominęły Polaków. Teddy Award dla najlepszego filmu fabularnego poruszającego tematykę homoseksualną nagrodzono w tym roku W Imię... w reżyserii Małgorzaty Szumowskiej. Polski film wyróżnili również czytelnicy niemieckiego magazynu lesbijek i gejów Siegessäule. Na konferencji prasowej Małgośka Szumowska podkreślała, że W Imię... zarówno nie krytykuje kościoła ani nie jest też żadnym filmem o gejach. Jak widać odbiorcy mieli inne zdanie.
Aktualnie i krytycznie – 63. MFF Berlinale
Film Małgośki Szumowskiej „W Imię...” zainaugurował pokazy konkursowe 63. Berlinale. Polska reżyserka poruszyła bardzo aktualny w Niemczech problem homoseksualizmu wśród księży. Od kilku lat społeczność niemiecka debatuje nad wizjami związanymi z reformacją kościoła katolickiego, zniesieniem celibatu oraz równouprawnieniem zakonnic i zakonników. W Polsce również dyskutowano na temat homoseksualizmu w kościele. Małgośka Szumowska przybliżając historię księdza geja, odważnie złamała narzucone przez kościół tabu.