Magazyn O.pl

Catherine Sullivan, „Triangle of Need”, 2007, kadr z filmu 16 mm przeniesiony na taśmę DV (trzy kanałowy, czarno-biały, dzwięk). Czas trwania: 56 minut. Dzięki uprzejmości artystki oraz Metro Pictures (źródło: materiały organizatora)

7 min

Artykuły

Ile Kantora w Cricotece?

Nakreślony przez artystę program funkcjonowania Cricoteki zakładał współzależność między kształtem i funkcją tej instytucji. Stworzenie nowoczesnej placówki, gdzie równocześnie można by magazynować kolekcję pamiątek po prowadzonym przez niego teatrze, organizować jej wystawy, przeprowadzać działania artystyczne i edukacyjne etc., zajęło krakowianom trochę czasu.

Adrian Tranquilli, „Po Zachodzie”, 2014, fragment instalacji, Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu”, dzięki uprzejmości artysty. Fot. W. Olech. Archiwum CSW w Toruniu (źródło: materiały CSW w Toruniu)

Wyświetl artykuł

5 min

Artykuły

Czy Joseph Beuys byłby zadowolony z „Areny”?

Artysta jest od tego, aby trzaskać sztuką tłum po twarzy. Artyście nie wolno milczeć, gdyż jego powinnością jest ciągły krzyk „szeptany” do ucha odbiorcy. Współczesna sztuka jest niesmaczna, dlatego, że świat jest niesmaczny, współczesna sztuka jest pełna przemocy, dlatego, że świat jest pełen przemocy.

Andrzej Wajda, „Kompozycja”, 1948 (źródło: materiały prasowe Muzeum)

Wyświetl artykuł

5 min

Artykuły

Podróże w czasie

Manfred Sommer twierdził, że „potrzeba kolekcjonowania to pragnienie trwałej obecności wszystkich tych wspaniałych rzeczy, których oglądanie nas uszczęśliwia”. Krakowska wystawa zachęca do wzięcia udziału w dalekiej podróży, której celem jest nie tylko Japonia, ale i identyfikacja symbolicznego kapitału sztuki, budującego osobiste pragnienia i fantazje.

„Slow Future”, 2014 (źródło: materiały prasowe CSW w Warszawie)

Wyświetl artykuł

6 min

Artykuły

„Ty, który tu wchodzisz, żegnaj się z nadzieją”

Wejście w labirynt pokryty funeralną czernią przypomina Dantejską wędrówkę przez piekło: „Ty, który tu wchodzisz, żegnaj się z nadzieją”. Większość prac została zamknięta w poczerniałych salach. Jeśli kolor coś znaczy, a przecież tu nie znalazł się przez przypadek, to być może już ściany stanowią odpowiedź na dramatyczne pytania o przyszłość ludzkości?

Goldex Poldex (źródło: materiały prasowe Gdańskiej Galerii Miejskiej)

Wyświetl artykuł

7 min

Artykuły

Sztuka kontra reżim

Wystawa prezentowana na ulicy Powroźniczej w Gdańsku jest jak prawdziwy statek kosmiczny, ponieważ przedstawia niszowe działania, często niezrozumiałe dla zwykłego odbiorcy. O czym tak naprawdę piszę? O tym, że w sercu ludowego w swoim charakterze Jarmarku Św. Dominika, gdzie piwo przelewa się strumieniami, gdzie woń smażonych oscypków i waty cukrowej przesyca powietrze, znalazło się miejsce dla sztuki wysokiej i to jeszcze jakiej!

Adelita Husni-Bey, „Pocztówki z samotnej wyspy”, 2010–2011, widok instalacji w Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu, dzięki uprzejmości artystki, fot. Wojciech Olech (źródło: materiały CSW w Toruniu)

Wyświetl artykuł

18 min

Artykuły

Na arenie świata

Sztuka jest być może jedynym czystym, wolnym od wpływów i zobowiązań obszarem, który bada złożoność i sprzeczności współczesnego świata. Na nowo przygląda się kategoriom dobra i zła. Wskazuje winnych, bez oglądania się na aktualny kierunek wiatrów politycznych czy koniunkturę. Na jej arenie trudne sprawy przyjmują ludzki wymiar, ludzką twarz, stają się widzialne i mierzalne – czasem za pośrednictwem metafor, czasem liczb, czasem ludzi, którzy głośno mówią o tym, co przeżyli.

Akcja uliczna Pomarańczowej Alternatywy w czasie święta 1 maja, 1989, fot. archiwum PA (źródło: materiały Kwartalnika „Artluk”)

Wyświetl artykuł

11 min

Artykuły

O sztuce Wrocławia lat 80.

„Byli odważni, dowcipni i wyluzowani, skłonni do ryzyka, prowokacyjni, niepokorni” – tak Joanna Ciesielska scharakteryzowała polskich „dzikich”, czyli artystów z lat 80. ubiegłego stulecia. Według niej, tworzyli oni odrębny „świat pozbawiony wszelkich ograniczeń, świat wesołej anarchii, świat »na opak«, w którym toczył się ustawiczny karnawał sztuk wszelakich”. We Wrocławiu działała głównie Pomarańczowa Alternatywa oraz grupa Luxus.

IV Międzynarodowy Festiwal Sztuki Efemerycznej Konteksty w Sokołowsku, 2014, fot. Marcin Polak, Jerzy Grzegorski (źródło: archiwum Fundacji In Situ)

Wyświetl artykuł

5 min

Artykuły

Dopisywanie kontekstów. Festiwal Sztuki Efemerycznej w Sokołowsku

Konteksty są festiwalem o dużym potencjalne, na który warto przyjechać. Nie tylko dla urokliwych krajobrazów i przyjaznej, niespotykanej atmosfery, ale również – i przede wszystkim – dlatego, aby osobiście doświadczyć momentów, w których sztuka przenika się z codziennym życiem, zacierając granicę istniejącą między tymi obszarami na co dzień.

Herta Müller, „Collagen – Buchprojekt” © Carl Hanser Verlag München (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

4 min

Artykuły

Mała rzecz, a cieszy

Z łatwością można stwierdzić, że Szymborską znają wszyscy. Tylko daleko trudniej ten fakt uzasadnić. Zwłaszcza, że co jakiś czas Polacy mają okazję poznać kolejne, nieco zaskakujące i szerzej nieznane, oblicza sławnej noblistki.

Martha Rosler, „Semiotics of the Kitchen”, 1975 (źródło: materiały czasopisma EKRANy)

Wyświetl artykuł

7 min

Artykuły

Martha Rosler. Gender i jak się przed tym nie bronić?

Problematyka feministyczno-genderowa zawsze była i nadal jest obecna w twórczości amerykańskiej artystki. Wydaje się jednak, że w istocie jej fascynacje są szersze. Martha Rosler interesuje się bowiem różnego rodzaju relacjami międzyludzkimi – zapośredniczonymi przez język, stereotypy, ideologię czy wreszcie media.

Tomasz Mróz, „Śpij spokojnie w kosmosie, żółw cię nie u…”, Galeria Foksal w Warszawie (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

4 min

Artykuły

Twarde dno snu

Odrzucenie sztuki zaangażowanej oraz tej opierającej się na intelektualnej spekulacji, niechęć do wchodzenia w buty artysty-aktywisty czy filozofa-spekulanta, prowadzi do sytuacji, w której Tomek Mróz dystansuje się wobec dominujących dyskursów i postaw. Skupia się na sobie, a oderwanie od rzeczywistości postrzega w kategoriach emancypacji.

Anna Baumgart, „Fresh cherries”, 2010 (źródło: materiały prasowe organizatora)

Wyświetl artykuł

5 min

Artykuły

Gdyby Książę Niezłomny był Kobietą

Anna Baumgart jest artystką, która bezpardonowo wyciąga na wierzch „baumanowskie odpryski rzeczywistości”, racząc widza ich bezwstydnym kontekstem. Precyzyjnym cięciem skalpela wycina tę zarażoną tkankę, oblekając ją następnie w artystyczną gramatykę. Świadomie i w pełni odpowiedzialnie wytrąca widza z jego gnuśności i emocjonalnego lenistwa.

Search

O nas

Sztuki wizualne

Ile Kantora w Cricotece?

Czy Joseph Beuys byłby zadowolony z „Areny”?

Podróże w czasie

„Ty, który tu wchodzisz, żegnaj się z nadzieją”

Sztuka kontra reżim

Na arenie świata

O sztuce Wrocławia lat 80.

Dopisywanie kontekstów. Festiwal Sztuki Efemerycznej w Sokołowsku

Mała rzecz, a cieszy

Martha Rosler. Gender i jak się przed tym nie bronić?

Twarde dno snu

Gdyby Książę Niezłomny był Kobietą