Piotr Krajewski podkreślał także, że projekt zakłada znalezienie niemal wszystkich prac wyznaczonego okresu i udostępnianie zgromadzonego zbioru. Jest zarówno próbą obiektywnego spojrzenia, jak i propozycją interpretacji. Za obiektywizacją może przemawiać chęć zgromadzenia wszystkiego, co powstało w tym czasie, choć trudno uwierzyć faktycznie w taką możliwość. Za subiektywizmem choćby wyznaczona cezura czasu. Pięć lat PRL-u i pięć lat wolnej Polski wydają się wyznaczone ze względów estetycznych – zwracał na to uwagę Artur Tajber – i rzeczywiście pięć i pięć mogą stanowić tu pożądane połówki, składające się następnie na całość kolekcji – całość w jakimś stopniu wyznaczającą w związku z tym obraz sztuki wideo i kształt historycznego spojrzenia na nią. Może nieco dyskryminującą. Bo jeżeli pierwsze pięć lat stanowić ma część, która następnie przechodzi w kolejną jakość, to musimy pamiętać także o tym, co miało wpływ na tę sztukę wideo a zdarzyło się wcześniej. Realizacje filmowe z lat 70., działania Warsztatu Formy Filmowej, środowiska wrocławskiego czy poszukiwania konceptualne stanowiły ważny etap rozwojowy sztuki filmowej. Wystawa tylko w pewnym stopniu zabiera głos w sprawie ciągłości produkcji – raczej buduje punkt graniczny i wskazuje na autonomię niż podkreśla wpływy, więzi historyczne, ale jednocześnie lata 1985 i 1995 jakby naturalnie otwierają się wobec czasu wcześniejszego i późniejszego, ich stabilność zachęca do transgresji.
Należy zwrócić uwagę, że w piśmiennictwie krytycznym czy historii sztuki polskiej wiele jest niezgodności terminologicznych i niejasności definicyjnych. W latach 1984-85 faktycznie pojawiły się w Polsce kamery wideo, ale kształt sztuki wideo, jej charakter, poszukiwania i rozwiązania nie powstały tak nagle, niejako wynikały z realizacji filmowych dekad wcześniejszych, choćby z prac Wojciecha Bruszewskiego. I pod tym względem definicja sztuki wideo łączy w sobie pewne wątpliwości. Wystawa i charakter projektu odsłaniają tu swoje minusy, zdecydowanie oddzielając się za pomocą roku 1985 od historii medium filmowego lat wcześniejszych, ale jednocześnie nawiązując do charakteru przeszłości konkretnymi dziełami: choćby wspomnianymi Józefa Robakowskiego. Paradoksalnie może także zapraszać do wnikliwszych penetracji i przewartościowań. Eksploruje tylko fragment drogi rozwoju sztuki wideo w Polsce i wskazuje na konieczność poszerzenia pola badań.
Wystawa nobilituje realizacje sztuki wideo jako pełnowartościowe dzieła artystyczne. Zauważa ich odrębność i istotę poszukiwań. Jednocześnie wskazuje na ich status jako medium po prostu używanego i transparentnego, które daje możliwość konkretnego przekazu artystycznego. Z czasem bardzo dostępnego, wygodnego, szybkiego w użyciu. Wystawa czyni z obrazów wideo fakty powszechnie osiągalne i poddające się badaniom. Zachęca także do pisania historii sztuki wideo. Jednocześnie częściowo ją buduje za pomocą aranżacji ekspozycji, tworząc odrębne grupy prac, które łączy jakiś wątek: albo surowe formy eksperymentalne, albo charakter sensualny i zmysłowy czy osadzenie w rozważaniach samej sztuki i jej mediów, czy wchodzenie w konteksty społeczne i polityczne.
Jeżeli przyjmiemy rok 1985 za moment startu to kolejne dziesięć lat należy traktować, jako okres transformacji, rozwoju i zmian, które kończą się dużą popularnością działań wykorzystujących technikę wideo i akceptacją medium przez instytucje sztuki, jako pełnoprawne realizacje artystyczne – tak Piotr Krajewski tłumaczy swój punkt widzenia i można przyznać rację tej argumentacji. Jednocześnie może budzić ona jednak wątpliwości: bo gdyby tak przyjąć za obszar badań dwie dekady dziesięcioletnie (pierwsza miałaby początek w 1981 roku, koniec w 1989, a potem druga – lata 90.), silniej osadzone w historii i powiązane ze społeczno-politycznym charakterem czasów? Zauważyć warto istotę stanowiska kuratora, jako silnie przeciwstawiającą się i sytuującą w opozycji wobec tego, co było wcześniej i co później a przymiotnik ukryta rozumiejąc, jako źródło procesów rodzaju przejaskrawiania, uwydatniania i oddzielania.
Ukryta Dekada. Polska sztuka wideo 1985-95, Galeria Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki, Kraków, wystawa otwarta od 10 grudnia 2009 do 14 lutego 2010, kurator: Piotr Krajewski.
